Меҳнатига яраша маош олмаса...
“Ma’rifat” газетасининг 2018 йил 13 июнь сонида чоп этилган “Нега ўқитувчига имтиёз йўқ?!” мақоласида ўқитувчилар кўнглининг туб-тубида яширинган, аммо ҳеч кимга ошкор қилинмайдиган орзу-истаклари қаламга олинганидан хурсанд бўлдик.
Дарвоқе, мақолада айтилганидек, бугун ўқитувчи ҳеч қандай имтиёзга эга эмас. Ичимлик суви, табиий газ, электр таъминоти, мол-мулк солиғидан мавжуд имтиёзларнинг бекор қилиниши кўнглимизни хира қилган эди. Бунда гўёки, шунча имтиёзга нолойиқсизлар, деган иддао бордек туюлганди.
Аслида, устоз учун энг катта мукофот шогирдининг ютуқларини кўриш. Аммо ўқитувчига берилаётган эътибор ва имтиёзлар унинг жамиятдаги мавқеи ортишига ҳисса қўшишини ҳам ёддан чиқармайлик. “Одам меҳнатига яраша маош олмаса, маошига яраша меҳнат қила бошлайди” , деган эди адабиётшунос олим Озод Шарафиддинов. Ўқитувчининг касбига меҳр қўйиши, садоқат билан ишлаши, малакали, билимли кадрларнинг бошқа соҳаларни танлаб, ўқитувчиликни тарк этишига-да шу моддият сабаб.
Ўқувчилик давримда адабиёт ўқитувчимизга ҳавас қилардим. Сўзлаши, кийиниши ўзига ром этарди. “Мен орзу қилган касб” мавзусида ёзган иншомда у кишидек бўлишни исташимни яширмадим. Бу орқали унга меҳримни, мақсадларимни, менга кўпроқ эътибор қаратишини исташимни билдирган эдим. Шундан сўнг ўқитувчим менга ўз издошидек қарай бошлади. Кейинчалик бу иншони кўзида ёш билан ўқиганини айтган эди. Аммо бугун ўқитувчисига ҳавас қиладиганлар камайиб боряпти. Эҳтимол бу ҳам касбимиз обрўсининг охирги йилларда тушиб кетганидандир.
“Ma’rifat” газетасида муаллим обрўси, қадр-қимматини ошириш борасида таҳлилий мақолалар чоп этиляпти. Бу ижобий натижасини бермоқда. Ўқитувчилар мажбурий меҳнат, ободонлаштириш, дала ишларидан озод этилди.
Бу бизни жуда хурсанд қилди. Демак, келгусида касбимизнинг нуфузи янада ортиб, маҳоратли устозлар кўпаяди.
Ғолиб АБДУЛЛАЕВ,
Қарши шаҳридаги 19-мактаб ўқитувчиси